Oι 'the Big Nose Attack' γκρουβάρουν τα πιο διαστρεβλωμένα-εναλλακτικά fuzz-άριστα blues του Αμερικάνικου (και γιατί όχι και του Ελληνικού) Νότου!Εμπνευσμένοι από τους παλιούς (RL Burnside,Junior Kimbrough,Robert Johnson,Howling Wolf,Bo Diddley,Louis Armstrong) αλλά και πιο σύγχρονους μουσικούς (Tom Waits, Captain Beefheart, the Black Keys,the White Stripes, CW Stoneking, Seasick Steve), τα αδέρφια Boogieman και Little Tonnie (επίσης μέλη των Down & Out), παρουσιάζουν στα live τους υλικό του καινούριου τους δίσκου, κάποιες αγαπημένες διασκευές και λένε αρκετές ιστορίες απ'το "δρόμο" καθώς πριν λίγο καιρό πραγματοποιήσανε το πρώτο τους ευρωπαϊκό tour!
1. Το όνομα της μπάντας είναι αρκετά καυστικό....
Ωραία φάση τα λογοπαίγνια. Γενικά εμείς με τις μύτες μας έχουμε θέμα, είναι κάτι για το οποίο πάντα μας κορόιδευαν και συνεχίζουν! Η πρώτη ιδέα ήταν να υπάρξει σαν όνομα τραγουδιού, μετά αποφασίσαμε να είναι τίτλος άλμπουμ και στο τέλος καταλήξαμε να είναι το όνομα της μπάντας, μιας και μας διέπει έντονη αίσθηση του χιούμορ και του αυτοσαρκασμού. Επίσης, το διαλέξαμε επειδή πλέον όλες τις παλιές μας εμπειρίες τις χρησιμοποιούμε για καλό. Αν πάταγες το όνομα της παλιάς μας μπάντας στο ίντερνετ έβγαζε 10.000 ονόματα, ενώ τώρα αυτό το όνομα βγαίνει πάντα πρώτο. (γέλια)
2. Σ’ ένα βίντεο προώθησης μιας συναυλίας σας, τρία παιδιά αποτελούσαν το μοναδικό κοινό της μπάντας. Τα παιδιά ως γνωστόν είναι πολύ αυστηροί κριτές, διερευνούν την αξιοπιστία μας σε κάθε επίπεδο. Θεωρείτε ότι υπάρχει δυνατότητα για ένα δημιουργό να βρίσκει στη μουσική και το τραγούδι την παιδική αθωότητα που χάνει στην καθημερινότητά του?
Παίζει αυτοί οι μπέμπηδες να κοιτάγανε με πιο πολλή όρεξη από κάποιον που πάει σε ένα μπαρ να δει ένα λάιβ. Το να παίζουμε για παιδιά είναι για μας η πραγματικότητα. Νομίζω πως οι μουσικοί είμαστε απλά μεγάλοι που παίζουμε με τα παιχνίδια μας και χαιρόμαστε. ΄Οσο πιο πολλά αποκτάς π.χ πετάλια, κιθάρες, τόσο πιο πολύ ενθουσιάζεσαι. Αλλά και θεωρητικά αν το δεις, βλέπεις ότι όταν παίζεις νότες κάτι συμβαίνει στην ψυχή σου, όπως όταν επιστρέφεις σε ένα ακόρντο.
3.Την τελευταία δεκαετία κυριαρχούν στο προσκήνιο της παγκόσμιας μουσικής σκηνής συγκροτήματα αποτελούμενα από δυο μόνο μέλη, κυρίως ντράμερ και κιθαρίστα. Εμπειρικά λοιπόν, θεωρείτε ότι αποτελεί για σας μια πιο ευέλικτη διαδικασία οργάνωσης και δημιουργίας; Υπάρχει κάποια μυστική συνταγή ή απλά προέκυψε?
Το γεγονός οτι είμαστε αδέρφια και μένουμε μαζί κάνει σίγουρα πιο εύκολα τα πράγματα. Πάντα παίζαμε μουσική από το πρωί ως το βράδυ και ήμασταν μέλη στα ίδια συγκροτήματα. Όταν φτιάξαμε τη μπάντα αποφασίσαμε να κάνουμε ντουέτο ώστε να είμαστε πιο ευέλικτοι. Είναι πιο εύκολο να συνεννοηθούν δυο άνθρωποι από το να καταφέρουν να έχουν κοινούς στόχους και να οργανωθούν πολλά άτομα μαζί.
4. Στις μέρες μας, οι μουσικοί που θέλουν να δημιουργούν αυτόβουλα, πρέπει να προβούν σε μια πληθώρα προσωπικών ενεργειών όπως είναι η οργάνωση των συναυλιών τους, η παραγωγή του δίσκου, η διαχείριση σελίδων παρουσίασης και προώθησης του συγκροτήματος στο διαδίκτυο, η επεξεργασία των οπτικοακουστικών υλικών και φωτογραφιών κ.α. Όλα αυτά απαιτούν, εκτός από διάθεση και αρκετό χρόνο. Έχει αρχίσει να σας κουράζει καθόλου ή αντίθετα διεγείρει ακόμη περισσότερο τις καλλιτεχνικές σας ανησυχίες?
Με τα περισσότερα από αυτά ασχολούμαστε ούτως ή άλλως στον ελεύθερό μας χρόνο και είναι ένας τρόπος να δοκιμάζουμε τα όριά μας. Εννοείται πως είναι αρκετά κουραστικό αλλά από την άλλη η ανταμοιβή είναι οτι δεν έχουμε κανέναν πάνω απο το κεφάλι μας.
5. “Σχιζοφρενής «λεκτική επίθεση» στον ακροατή, blues μπάσα βραχνάδα, άρρυθμα μουρμουρητά, συνεπαρμένες απαγγελίες, κωμικά ψελλίσματα και ενίοτε καρτουνίστικα falsetto.” Οι περιγραφές αυτές αποτελούσαν κύρια σημεία κριτικής ενός από τα πιο σημαντικά άλμπουμ της μουσικής ιστορίας,του Trout Mask Replica (Captain Beefheart,1977).Τα χαρακτηριστικά αυτά συναντάει κανείς και στον πρώτο σας δίσκο με αρκετό ενδιαφέρον. Σας προσθέτει πίεση στην ενορχήστρωση/σύνθεση το γεγονός οτι οι επιρροές σας είναι εμφανείς ή είναι κάτι το οποίο λειτουργεί ως κολακευτικό στοιχείο?
Δεν αποποιούμαστε το γεγονός οτι έχουμε μέντορες και θεωρούμε πολύ κολακευτικό το να φαίνονται οι επιρροές μας. Είναι ένας τρόπος να περάσει στις επόμενες γενιές η μουσική που μας παραδόθηκε.
6. Πριν την υλοποίηση της Ευρωπαϊκής περιοδείας, που οργανώσατε μόνοι σας ( την περίφημη Make some Nose tour 2011), πόσο ακατόρθωτο όνειρο φάνταζε το εγχείρημα? Θα το συστήνατε και σε άλλους καλλιτέχνες να το τολμήσουν?
Ένα πράγμα που χρειάζεται είναι ο σωστός προγραμματισμός. Κουβαλούσαμε το δικό μας εξοπλισμό για να στήνουμε σε ένα τέταρτο και να έχουμε τον ήχο που θέλουμε. Από εκεί και πέρα το πραγματικό τουρ είναι το να μπαίνεις σε ένα αμάξι και να πηγαίνεις από τη μια πόλη στην άλλη χωρίς να ξέρεις τι θα σου προκύψει. Μπορεί τη μια μέρα να σου έχουν κλείσει δωμάτιο σε ξενοδοχείο και την επόμενη να κοιμηθείς σε μια αποθήκη. Μπορεί να κλειστούν λάιβ σε δρόμους, πανεπιστήμια επιτόπου.
Αν δεν προκαλείς την τύχη σου δε γίνεται τίποτα. Άμα ξυπνάς και κάθεσαι σπίτι σου -οκ δε λέω καλή φάση και αυτό- το πιο συγκλονιστικό πράγμα που μπορεί να σου συμβεί είναι να σου χτυπήσει ο ταχυδρόμος την πόρτα ή να γίνει κανένας σεισμός.......
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου